Юм бичих хүсэлгүй болчихжээ, зүгээр л өөрийгөө цэнэглэмээр байна. Бичсэн зүйлсээ уншихаар инээд хүрмээр ч юм шиг. Гэхдээ устгахгүй л дээ, бичсэн нь үнэн юм чинь яадын байж л байг. Би юу ч мэдэхгүйгээ л мэдэж байна гэдэг шиг зөндөө их юм унших, мэдэх, сурах, хийх хэрэгтэй байгаагаа л мэдэж байна. Багадаа "том хүн" болохоороо ингэнэ тэгнэ гэж ирээл боддог байсан. Магадгүй би тэр том хүн нь болж байгаа юм боловуу. Би том болоогүй байсын байх даа? Хүн хэзээ том хүн болж дуусдаг юм бол? Ингэхэд тэр том хүн гэдэг чинь ер нь юу юм? Миний оюутан байхдаа мөрөөддөг байсан мөрөөдлүүд хаашаа одож орхив. Яагаад тэр бүхэн сэтгэлийн хөөрөл байсан юм шиг санагдах болов. Яагаад одоо бодохоор хүүхдийн бодол гэж дотроо инээвхийлснээ дараа нь өөртөө уур хүрэх болов кк. Үнэндээ миний зорилтууд жил ирэх тусам жижигсээд байгаа хаха. Шал утгагүй юм. Сүүлдээ зорилт тавихаас ч уур хүрэх болов. Ингэж л амьдрах байсан юм бол яах гэж тийм том зүйлс боддог байсан юм бол. Би ингэхэд юу хүсээд байгаа нөхөр вэ. Юу хийгээд, хаашаа яваад байна вэ? Миний зүг чиг алдагдчихаад байгаа юм шиг санагдаад байх юм. Ер нь зүг чиг өмнө байсан ч юмуудаа, үгүй ч юмуу. Хүн заавал юу хүсч байгаагаа мэддэг байх ёстой юу. Ихэвчлэн хүний амьдралын яг ямар үед нь юу хүсч байгаа нь жинхэнээсээ тодорхой болдог юм бол. Зүгээр тэгэх ёстой, ингэх хэрэгтэй гээд яваад байж болж л байна. Тэгж ч явж байна. Магистраа төгсөх ёстой, тэгээд багш болчихвол ер нь зүгээр гээд л.. Япон хэлээ сурах хэрэгтэй, англи хэл мэддэг байх хэрэгтэй, ажлаа хийх ёстой, хэлсэндээ хүрдэг байх хэрэгтэй, ном ер нь унших хэрэгтэй, цагаа дэмий үрдэггүй байх хэрэгтэй ... Ингээд л ингэх хэрэгтэй, тэгэхгүй бол болохгүй, тэгэх ёстой, ингэсэн нь дээр гээд л яваад байх уу? Ингэж явсаар нэг мэдэхэд нас талийж өгсөн байвал яахав. Гэхдээ одоо юу хүсч байгаагаа мэдэх ганц арга бол өөрийгөө тасралтгүй цэнэглэх явдал л гэж бодож байна. Юу хүсч байгаагаа тодорхой болсон гэж үзэх хүртлээ энэ цэнэглэх процессоо давтая. Надад мэдлэг дутагдаад л юу хүсч байгаагаа тодорхойлж чадахгүй байгаа байх. Тэгэхээр юу ч гэсэн өөрийгөө чадах ядахаар цэнэглэх арга хэмжээ авъя. Нэг хэсэг блогтоо юм бичихгүй байж ч магадгүй. Уг нь ч блог надад саад болоогүй л дээ кк. Даанч биччихээр дараа нь бичсэнээ уншихаар тэнэг санагдаад, ичиж үхэх гээд байхын ккк. За гэхдээ биччиж ч магадгүй, огт бичихгүй гэж хэлээд ч яахав. Бичмээр санагдах үе гарах ч юм билүү. Хэзээ бичмээр санагдахыг би таашгүй кк. Заза нэг иймэрхүү. Надад нэг их шийдэл олж өгөх гэж тархиа гашилгаад хэрэггүй дээ, би зүгээр бодлоо сараачсан төдий. Харин надтай адилхан бодлоо сараачиж бол болноо болно кк./ Энэ бол сарын өмнө бичсэн бичлэг. Сая уншаад нийтлэхээр шийдлээ л дээ. Тэгээд ийм дүгнэлтэнд хүрэв. Зарим мөрөөдөл биелээгүйд гутрах хэрэггүй юм байна. Биелээгүй мөрөөдлүүд минь байгаагүй бол би өдий зэрэгтэй байгаа ч үү, үгүй ч үү? Эцсийцэст би мөрөөдөхөө зогсоож чадахгүй, мөрөөдсөөр ч байх болно. Биелэх эсэх нь надад хамаа алга. Мөрөөдлүүддээ баярлалаа! Өдий зэрэгтэй байлгаж байгаад.. Би одоо бүр ч томоор бөгөөд БОДИТОЙгоор мөрөөднө! :D /
